praktijk levensgeluk

I realize it when I share about my ConnectedParent Communication Mornings based on non-violent communication and invite Parents to them. First of all I experience the second one having a tragic name. And then of course there is shame. Shame about being a parent and the not knowing sometimes. The struggles. The blame and guilt. Towards yourself. Things you are telling yourself. Things which if someone else would say them to you you would never be friends with that person anymore. Or even more painful they might hit you like – well maybe there is something to it…
Just recently I ended up in a ‘discussion’ with another mum on the playground. Trying to connect in an emphatic way to what was alive with her didn’t really worked out for me, as I was triggered myself to much if I’m honest. Still I tried my best to ‘convince’ and ‘persuide’ the other. So there where two grown-ups or was it actually that there where this two little kids inside of us trying to let the other know who is right in the way how we saw that had happened between the kids and what was the ‘right’ way how to handle the situation. Though what is it all about in the end?
I guess two people who got triggered themselves around the situation. The one longing for her kid to feel involved by being part of the group and the other longing for her kid to be authentic and learn herself and have the space to explore and learn from each other. Well you know actually since Non-violent communication came into my life I enjoy every conflict and ‘difference of idea’s’ coming up. For me it gets juicy and real then. What is it actually about? What needs or longings are underlying the superficial layer of the discussion? It’s there where communication, life and connection happens to me and things get meaningful.And life get’s way more interesting to me when we move from the how to the why – what’s actually happening.

Well you know I used to have friends who got irritated by my ‘therapeutic’ way of looking into things and wanting to know, to dive in. I guess there are still friends of mine who still get 😉 And let me be honest. Sometimes I’m struggling myself in how to be and communicate with others. Because in the end I really just long to contribute, have meaningfulness and ease in my everyday life and well even under that being honest, authentic and connected to myself and to you. With yes with everything there is. The light and the dark places inside myself and yourself. So that is kind of my passion why I give the ConnectedParent Communication mornings where you can bring your kid along. I realize that so often there is shame and it’s delicate to share about your struggles as a parent. Cause well would they still like me? Accept me? What might they think about me when I really share what I’m struggling with as a parent? It’s easy to dive into some parenting advice book and get some tools and solutions for yourself. Let’s be clear I’m not saying that this might not be supportive. Though I invite you to look into what’s really alive for you in your relationship with yourself and your kid. As it feels at least for myself and the experiences I had with other parents more sustainable than any other ‘tool’ to figure out why it is that you get so irritated when your kid is crying or angry or…
Well I experience connection and support in those groups when people are sharing what they are struggling with and there is often this feeling of recognition when others are sharing which gives me the experience of community and togetherness. Something I long for in my parenthood and to contribute to others to feel less alone in your parenting and more empowered. I loved to experience that again for example in the last self-care and self-connection workshop for mums this saturday. How it gives space to figure out what’s alive for us. And therefore also space for our children again. As they are the ones benefiting from our own self-care.
So I’m happy to invite you to this morning of self-care and self-connection 🙂 and I’m curious to hear from you how this is alive for you. I love to share, practice, learn, inspire and connect with you in one of our upcoming mornings 🙂

Ken je hem ook? Ik kom vol inspiratie uit mijn opleidingsweekend lichaamsgerichte psychotherapie. De tactiele fase van de baby en hoe belangrijk kijken daarin is. Het ik eigenlijk ontstaat in relatie tot de ander en hoe belangrijk die ander is. Zodat het baby mag ervaren dat het er is steeds meer.
En ja ook de ervaring dat ik er mag zijn als ik in connectie ben met mezelf en in connectie met de ander. Dat het geen of of hoeft te zijn maar een en en. Allebei is waar. Ik hoef niet te kiezen tussen jou en mij.
Het is okay als ik in verbinding ben met mezelf en ik kan van daaruit ook in verbinding zijn met de ander. Iets wat ik in velen relaties anders ervaren heb. Of ik ben op mezelf, zorg goed voor mezelf en mijn eigen behoefden of ik ben er voor de ander en raak mezelf kwijt. Herkenbaar? Nou ik mag je vertellen er is ook een ander ervaring nu in mijn lijf. Door een sessie met een simpele oogoefening uit te voeren. En ik was verbijsterd over mijn verbazing dat het er allebei kon en mocht zijn.

Geïnspireerd ook vanochtend om dit met jullie te delen en bij te willen dragen aan een ander ervaring. Want juist het ervaren breekt door alle overtuigingen heen die een beschermfunctie hadden om je staande te houden in een omgeving en met bepaald ervaringen die je mee maakte in je ontwikkeling. Je mag ze dankbaar omarmen ook zij hebben je gediend. Alleen op gegeven moment merk je dat je er moe van wordt en dat ze je ook niet meer dienen. Echter meer isoleren van wat je eigenlijk echt wilt en iedereen volgens mij wil. Connectie – Verbinding met jezelf en met de ander. En en allebei dan.

Herken je het? Wil je er meer over ervaren? Wees welkom om het eens te ervaren in een sessie in mijn praktijk. Want we kunnen het nog lang erover hebben. Mijn ervaring is dat juist het zelf ervaren de meeste transformatie met zich mee brengt.

Ik besefte het eigenlijk pas de dag erna – okay volledig dan. Als ik er echt bij stil sta zag ik het toen het gebeurde nog – voordat het gebeurde. Buiten zittende in de zon van het lekkere weer genieten met mijn dochter en stiekem toch nog wat afspraken regelen als ze heerlijk aan het spelen is. Ja en dan komt er opeens een huilend kind naar je toegelopen. Koud van het water, uitgegleden en gevallen. Troost zoekende. En wat doe je dan als moeder zijnde natuurlijk alles laten vallen en je om je kind bekommeren. En ja dat picknick dekentje schuiven we wel even in de zon zodat je lekker op kunt warmen kleine schat. Die spullen die daar lagen ja die komen zo wel nog…. Dacht ik waarschijnlijk als ik het überhaupt nog dacht. Ik zag die waterfles nog even in mijn ooghoek weet ik vanaf een afstand. Later door zwemles, cursus assisteren. Ik denk ik miste hem wel al een beetje maar volgende ochtend dan toch echt wel. Waar was die nou. Alles doorzocht en duister kwam er al zo een vermoeden omhoog. Nee hij zat toch echt niet in een van al mijn tassen en onder een van al die stapels boeken en papieren…
Ik heb zo een vermoeden dat die een mooie reis gemaakt heeft met het waarschijnlijk toch al talrijke afval dat ’s avonds of ’s morgens vroeg opgeraapt wordt in ons mooie park. En wat verteld het mij dan ook weer? Wel dat het hoofd dat toch vaak erg georganiseerd is in het ondernemende mama bestaan, toch ook liever zich op een ding tegelijk richt en niet meerdere. Ja multitasken noemen ze dat. Kunnen we eigenlijk niet heb ik begrepen ook willen we dat wel en ja hoezo vrouwen daar zo veel beter in zullen zijn? Ik denk dat het meer noodzaak is als je kinderen hebt tenminste of dat je het in ieder geval soms zou willen. Ik maakte er laatst nog een grapje over met een dierbare medemama dat het wel te gek zou zijn om je soms te splitsen en wat je dan allemaal zou willen doen. Een deel van mij zou er zeker alleen maar van mijn dochter willen genieten, een andere vol voor mijn bedrijf gaan en de derde heerlijk mediteren en yoga lessen volgen en geven 
Herkenbaar? Ik denk dat het weer eens tijd wordt om me simpel op een ding tegelijk te richten en niet zoveel meer te willen. En ja ik heb ook ontdekt dat ik eigenlijk stiekem ook best geniet van het geen agenda hebben als zou het mezelf ook ergens bevrijden van hem helemaal vol willen stoppen 😉
En verder besef ik dat mijn hoofd dan eigenlijk ook wel weer best goed is in dingen onthouden en dat ik de komende weken in ieder geval ook zo weer kon reconstrueren in mijn voorlopig zelf gemaakte agenda. Want ja ik blijf erbij. Ik hou van papier en kan mij wat dat betreft toch nog niet aan het digitale tijdperk wennen 😉
Wens je een heerlijke zonovergoten dag toe. En mocht je mijn verdwaalde agenda ergens tegen komen hoor ik het zeker graag!
Namaste en tot zover ga ik mij eerst maar op het masseren morgen op het YogaFest Amsterdam richten 🙂

Wat is dat dan? Hoor ik mensen regelmatig vragen. En ja wat is het eigenlijk. Hoe verwoord je dan een ervaring. Het is een rustige manier van yoga zeg ik dikwijls, je kunt het vergelijken met Yin Yoga (het bekende zusje). En alsnog gaat het zoveel dieper. Want Ik doe maar een paar houdingen per les. En dat heeft effect. Namelijk dat je uitgenodigd bent, dat het dieper gaat werken.

Hoe vaak is het toch dat we in de doe modus zitten in ons volle leven. En de tijd en ruimte om eens stil te staan komt in de knel. Ja die ene keer per jaar dan op vakantie, waar je ook weer van alles wilt doen. Of als je echt zo moe bent en dan toch eens vroeg naar bed gaat. We blijven doen en we moeten, eh willen van alles. Dat geeft ons dan ook een voldaan gevoel of niet? Vraag je je soms wel af waar je zo achteraan aan het hollen bent?

Wel de yogamat is een uitnodiging. Om te kijken waar je staat, waar je bent en wat er levendig is in jou. Dat kan nogal confronterend zijn soms en dan, wel dan ook weer niet. En of juist ontspannend. Want het is ook een uitnodiging om te kijken naar wat er is. En dan mag er uiteindelijk alles zijn waar je net nog zo hard aan het weghollen van was en of wat je juist niet wou zien. En dat, ja dat geeft ook ontspanning en is een uitnodiging om te oefenen voor in het echte leven. Want uiteindelijk creëren we het allemaal toch zelf het leven met onze gedachtes.

Transformatieve Yoga is dan ook een uitnodiging om te kijken na jouw gedachtes. Zijn het gedachtes uit angst of uit liefde? Uiteindelijk is er maar angst of liefde. Tekort of overvloed.

Wil je ervaren wat Transformatieve Yoga voor jou kan betekenen, kom eens vrijblijvend langs tijdens een van mijn yogalessen. Rooster onder: www.deyogaruimte.nl/lesrooster

En voor verdere inspiratie: Onze grondlegster Ganga Hoogendorp heeft het in een mooi boek samengevat.
Meer kun je daarover lezen natuurlijk in het boek zelf, op Ganga’s Site: www.transformativeyoga.tumblr.com
of in deze recentie erover bijvoorbeeld :
www.spiritualiteit.blog.nl/algemeen/2015/02/25/boekrecensie-transformatieve-yoga-ganga-hogendoorn